Historia Wydziału

Wydział Chemiczny Politechniki Łódzkiej powstał w czerwcu 1945 r. jednocześnie z wydziałami Mechanicznym i Elektrycznym. W posiedzeniu organizacyjnym wydziału w dniu 26 czerwca 1945 r. wzięli udział: prof. Osman Achmatowicz, prof. Alicja Dorabialska i prof. Tadeusz Wojno. Pierwszym dziekanem wydziału został wybrany prof. T. Wojno, a prodziekanem - prof. O. Achmatowicz. Prof. T. Wojno był ostatnim przed wojną dziekanem Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej. W 1945 r. po kilku tygodniach pracy w Łodzi powrócił do swej macierzystej uczelni. Prof. O. Achmatowicz został powołany na stanowisko prorektora Politechniki Łódzkiej. W tej sytuacji ponownie dokonano wyboru władz wydziału. Dziekanem została prof. A. Dorabialska, a prodziekanem prof. Edward Józefowicz. W pierwszym roku akademickim 1945/46 na wydziale utworzono 9 katedr.

Katedra Matematyki i Zakład Matematyki Ogólnej Organizatorem i pierwszym kierownikiem był w latach 1945-50 prof. Edward Otto. W latach 1950-62 katedrą kierował prof. Witold Janowski, a następnie w latach 1962-70 - prof. Włodzimierz Krysicki. W 1970 r. katedra weszła w skład nowo utworzonego międzywydziałowego Instytutu Matematyki.

Katedra i Zakład Fizyki Organizatorem i pierwszym kierownikiem był w 1945 r. prof. Władysław Kapuściński. W latach 1946-47 katedrą kierował prof. Andrzej Sołtan, w latach 1947-57 doc. Eugeniusz Skorko, a w latach 1957-58 obowiązki kierownika pełniła mgr Marta Skorko. W latach 1958-70, tj. do chwili, gdy w nowej strukturze uczelni katedra weszła w skład Instytutu Polimerów, kierownikiem katedry był prof. Marian Kryszewski.

Katedra i Zakład Chemii Nieorganicznej Od chwili utworzenia w 1945 r. aż do 1970 r. katedrą kierował jej organizator prof. Edward Józefowicz. W latach 1953-64 w skład katedry wchodził Zakład Chemii Ogólnej kierowany przez doc. Stanisławę Witekową. W 1970 r. katedra weszła w skład nowo utworzonego Instytutu Chemii Ogólnej.

Katedra i Zakład Chemii Fizycznej W latach 1945-68 katedrą kierowała jej organizatorka prof. Alicja Dorabialska, a w latach 1968-70 doc. Władysław Reimschüssel. Od 1957 r. w skład katedry wchodził Zakład Spektrochemii, który w 1962 r. wszedł w skład Katedry Chemii Radiacyjnej. W 1970 r. katedra weszła w skład Instytutu Chemii Radiacyjnej.

Katedra i Zakład Chemii Organicznej Organizatorem i pierwszym kierownikiem katedry od 1953 r. był prof. Osman Achmatowicz. W latach 1953-70 katedrą kierował prof. Bolesław Bochwic. W latach 1955-65 w skład katedry wchodziły: Zakład Mikroanalizy i Zakład Syntezy Organicznej, którymi kierował prof. Jan Michalski. W 1970 r. weszła w skład Instytutu Chemii Organicznej.

Katedra i Zakład Chemii Ogólnej Organizatorem i pierwszym kierownikiem katedry do 1953 r. był z-ca prof. Bogumił Wilkoszewski. W latach 1953-64 katedra nie była samodzielną jednostką, lecz stanowiła zakład w Katedrze Chemii Nieorganicznej, którym kierowała doc. Stanisława Witekową. Ona też objęła kierownictwo katedry z chwilą jej reaktywowania w 1964 r. i pełniła tę funkcję do 1970 roku, tj. do chwili włączenia katedry w skład Instytutu Chemii Ogólnej.

Katedra Maszynoznawstwa Chemicznego Pierwszym kierownikiem katedry w latach 1945-47 był z-ca prof. Czesław Mikulski, a jego następcami byli: prof. Mieczysław Serwiński (1947-52), z-ca prof. Jan Szmelter (1952-53) i z-ca prof. Jerzy Jędrzejowski (1953-57). W roku akademickim 1957/58 nosiła nazwę Katedry Konstrukcji Aparatury Chemicznej, a w latach 1957-70 - Katedry Aparatury Przemysłu Chemicznego. W tym okresie kierował nią doc. Henryk Błasiński. W 1970 r. katedra weszła w skład działającego na prawach wydziału nowo utworzonego Instytutu Inżynierii Chemicznej.

Katedra Technologii Włókna i Farbiarstwa Organizatorem i pierwszym kierownikiem katedry był prof. Edward Trepka, który kierował nią do 1959 r., do chwili przeniesienia się na Politechnikę Warszawską. Katedra uległa likwidacji ze względu na to, iż analogiczna katedra istniała na Wydziale Włókienniczym.

Katedra Technologii Kauczuku i Mas Plastycznych Organizatorem i kierownikiem katedry w latach 1945-55 był prof. Stanisław Kiełbasiński, przy czym w 1950 r. katedra otrzymała nazwę Katedry Technologii Kauczuków i Gumy. W latach 1955-70 katedrą kierował doc. Jerzy Ruciński. W 1970 r. katedra weszła w skład Instytutu Polimerów.

W następnych latach na wydziale utworzono siedem dalszych katedr i jeden instytut. Były to następujące jednostki:

Katedra Technologii Nieorganicznej Powstała w 1946 r., a jej organizatorem i kierownikiem w latach 1946-52 był z-ca prof. Eugeniusz Berger. W latach 1952 - 1968 katedrą kierował prof. Antoni Justat, a w latach 1968-70 - doc. Konrad Janio. W skład katedry wchodziły: Zakład Technologii Nieorganicznej i Zakład Technologii Wody i Ścieków. W 1970 r. katedra weszła w skład Instytutu Chemii Ogólnej.

Katedra Technologii Organicznej Powstała w 1948 r., a jej organizatorem i pierwszym kierownikiem do 1962 r. był prof. Aleksander Nowakowski. W latach 1962-67 katedrą kierował prof. Stanisław Chrzczonowicz, a w latach 1967-70 prof. dr Zygmunt Lasocki. W skład katedry wchodziły zakłady: Technologii Organicznej (kierowany w latach 1967-70 przez prof. Zygmunta Lasockiego) i Tworzyw Sztucznych (kierowany w latach 1969 -70 przez doc. drą Mirosława Włodarczyka). W 1970 r. katedra weszła w skład Instytutu Polimerów.

Katedra i Zakład Technologii Chemicznej Barwników Organicznych Powstała w 1949 r. Jej organizatorem i kierownikiem w latach 1949-68 był prof. Wincenty Wojtkiewicz. W 1956 r. nazwa katedry została zmieniona na Katedrę Technologii Barwników. W latach 1968-70 kierował nią doc. dr Jan Kraska. W 1970 r. katedra przekształcona została w instytut.

Katedra Technologii Celulozy i Papieru Powstała w 1952 r. Jej organizatorem i kierownikiem od 1952 r. był prof. Edward Szwarcsztajn. W skład katedry wchodziły zakłady: Technologii Celulozy, którym kierował prof. dr Włodzimierz Surewicz, i Technologii Papieru, którym kierował prof. E. Szwarcsztajn. W 1970 r. katedra weszła w skład Instytutu Papiernictwa i Maszyn Papierniczych, który powstał jako instytut międzywydziałowy.

Katedra Technologii Garbarstwa Powstała w 1958 r. W latach 1958-60 katedrą kierował doc. dr Edward Krzywicki. Od 1961 r. organizacją katedry i projektowaniem gmachu garbarstwa z halą technologiczną kierował doc. dr Kazimierz Studniarski, który w 1967 r. mianowany został kierownikiem katedry i pełnił tę funkcję do 1970 r., gdy katedra weszła w skład Instytutu Polimerów.

Katedra i Zakład Chemii Radiacyjnej Została powołana w 1962 r. W skład katedry wszedł Zakład Spektrochemii przeniesiony z Katedry Chemii Fizycznej. W 1966 r. katedra została przekształcona w Instytut Techniki Radiacyjnej. Organizatorem i kierownikiem katedry, a następnie instytutu, był prof. dr Jerzy Kroh. W 1970 r. instytut uzyskał status instytutu międzyresortowego, podlegającego Ministerstwu Edukacji Narodowej i Państwowej Agencji Atomistyki.

Katedra Syntezy Organicznej Powołana została w 1965 r., a powstała z prze kształcenia, istniejącego od 1955 r. w ramach Katedry Chemii Organicznej, Zakładu Syntezy Organicznej. Katedrą do 1970 r. kierował prof. dr Jan Michalski. W 1970 r. katedra weszła w skład Instytutu Chemii Organicznej.

W wyniku zmiany struktury wewnętrznej Politechniki Łódzkiej, na mocy zarządzenia Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego z dnia 20 kwietnia 1970 r., na Wydziale Chemicznym od roku akademickiego 1970/71 działa pięć instytutów utworzonych w wyniku reorganizacji poprzednio działających katedr:

Instytut Chemii Ogólnej Powstał z połączenia katedr: Chemii Nieorganicznej, Chemii Ogólnej i Technologii Nieorganicznej. W latach 1970-76 instytutem kierował prof. dr Rajmund Sołoniewicz, a od 1976 r. prof. dr Tadeusz Paryjczak (artykuł biograficzny). W 1991 r. instytut zmienił nazwę na Instytut Chemii Ogólnej i Ekologicznej.

Instytut Chemii Organicznej Powstał z połączenia katedr: Chemii Organicznej i Syntezy Organicznej. W latach 1970-72 instytutem kierował prof. Jan Michalski, w latach 1972-92 - prof. Mirosław Leplawy, a od 1992 r. - prof. dr Ryszard Bodalski.

Międzyresortowy Instytut Techniki Radiacyjnej Powstał z połączenia Katedry Chemii Fizycznej i Instytutu Techniki Radiacyjnej. W latach 1970-94 instytutem kieruje prof. Jerzy Kroh, a od 1994 r. - prof. Józef Mayer.

Instytut Polimerów Powstał z połączenia katedr: Fizyki, Technologii Organicznej, Technologii Kauczuku i Gumy oraz Technologii Garbarstwa. W latach 1970-72 instytutem kierował prof. M. Kryszewski, w latach 1972-86 - prof. Jerzy Ruciński, w latach 1986-89 - prof. Kazimierz Studniarski, a od 1989 r. - prof. Ludomir Ślusarski.

Instytut Barwników Powstał z Katedry Technologii Barwników. Od 1970 r. instytutem kieruje prof. Jan Kraska.

Celem tej reorganizacji było utworzenie silniejszych jednostek organizacyjnych, mających lepsze możliwości realizacji zadań dydaktyczno-wychowawczych i naukowych. Dzięki niej osiągnięto również integrację kadry pracowników i środków materialnych. Od 1976 r. działalność naukowa instytutów podlegała rektorowi, a sprawy związane z kształceniem i wychowaniem studentów oraz kształceniem kadry naukowej pozostały w gestii dziekana. Zmianom strukturalnym wydziału musiało towarzyszyć też systematyczne, choć powolne, powiększanie jego bazy lokalowej. 25 października 1945 roku, tj. w dniu inauguracji pierwszego roku akademickiego w Politechnice Łódzkiej, 240 słuchaczy rozpoczynało studia na różnych latach wydziału, który nie posiadał żadnych własnych pomieszczeń. Wykłady i zajęcia laboratoryjne odbywały się w pomieszczeniach Państwowej Szkoły Techniczno-Przemysłowej, Zakładów Przemysłu Włókien Sztucznych i Zakładów Przemysłu Bawełnianego nr l, które udzieliły gościny Wydziałowi Chemicznemu. Prace przejściowe i dyplomowe studenci wykonywali w różnych fabrykach chemicznych, głównie w Łodzi i jej okolicach. Po zaadaptowaniu do celów dydaktycznych budynku dawnej fabryki włókienniczej przy ulicy Gdańskiej 155 większość wykładów i zajęć audytoryjnych, poczynając od roku akademickiego 1946/47, prowadzona była w tzw. gmachu głównym Politechniki. W tym samym czasie rozpoczęła się też adaptacja sąsiedniego budynku fabrycznego przy ul. Żwirki 36 z przeznaczeniem go na potrzeby Wydziału Chemicznego. Poczynając od 1948 roku katedry wydziału otrzymywały kolejno pomieszczenia w tym budynku. Urządzono tu audytoria oraz laboratoria dydaktyczne i naukowe poszczególnych katedr. W wyposażeniu niektórych laboratoriów pomogły łódzkie zakłady i zjednoczenia przemysłowe. W gmachu znalazła też pomieszczenia nowo utworzona Biblioteka Chemiczna. Wykłady dla studentów trzech pierwszych, a więc najliczniejszych, lat studiów odbywają się odtąd w największym I Audytorium Chemicznym, stopniowo coraz lepiej wyposażonym i dostosowywanym do tego celu. Umieszczone na zewnętrznej ścianie audytorium pamiątkowe tablice przypominają pierwszych wykładowców - organizatorów wydziału: prof. A. Dorabialską, prof. O. Achmatowicza i prof. E. Józefowicza.

Rozwój wydziału, powstanie nowych katedr, wzrost liczby studentów, konieczność prowadzenia zajęć z chemii także na innych wydziałach Politechniki, spowodowało, iż gmach chemii nie mógł już zaspokoić wszystkich potrzeb wydziału, zwłaszcza że część pomieszczeń przeznaczono dla rektoratu i dziekanatów innych wydziałów. W tej sytuacji w miarę możliwości władze uczelni szukały lokalizacji dla jednostek Wydziału Chemicznego w innych budynkach. Katedra Technologii Barwników otrzymała pomieszczenia w gmachu włókien syntetycznych, a katedry: Chemii Ogólnej, Technologii Organicznej oraz Technologii Celulozy i Papieru uzyskały pomieszczenia w gmachu włókiennictwa. Pierwszą katedrą, dla której wybudowano w 1966 roku specjalny gmach z nowoczesną halą technologiczną była Katedra Technologii Garbarstwa. W gmachu garbarstwa znalazła też swą siedzibę Katedra Maszynoznawstwa. Również własny nowy pawilon, odpowiednio dostosowany do specyficznych potrzeb, wybudowany został dla Instytutu Techniki Radiacyjnej. W ostatnich latach dobudowana została druga część tego pawilonu. Pozostałe instytuty wydziału nadal oczekują na własne budynki, które będą odpowiadały współczesnym wymaganiom nauki. Na rozwój wydziału, jego rozbudowę, poprawę warunków pracy, a tym samym na efekty naukowe i dydaktyczne istotny wpływ zawsze odgrywało powierzanie jego kierownictwa najbardziej do tego predestynowanym nauczycielom akademickim.

Cechą charakterystyczną przebiegu studiów na Wydziale Chemicznym jest jego systematyczna modyfikacja przez cały okres 50 lat istnienia wydziału. Podstawowym czynnikiem powodującym potrzebę modyfikacji zawsze było dążenie do dostosowania treści poszczególnych przedmiotów do aktualnego stanu wiedzy teoretycznej i technologicznej. Konieczność zmian programowych wynikała również z różnic w charakterze studiów (studia magisterskie, studia inżynierskie, studia typu college) i czasu ich trwania. Wydział kształci studentów zarówno na studiach dziennych jak i zaocznych. Tok studiów, który wynika z ogólnych zasad kształcenia przyszłych inżynierów-chemików, przedstawia się na studiach dziennych następująco: na I roku studiów podstawowymi przedmiotami są: matematyka, fizyka i chemia nieorganiczna; na II i III roku studiów: chemia analityczna, chemia organiczna i chemia fizyczna; na IV i V roku studiów: aparatura przemysłu chemicznego, inżynieria chemiczna i technologia ogólna.

Program studiów obejmuje też ogólne przedmioty techniczne (kreślenia techniczne, mechanika techniczna, podstawy maszynoznawstwa), naukę o pracy, organizacji i zarządzaniu, lektoraty języków obcych, bibliografię, a także filozofię i wychowanie fizyczne. W ramach zajęć specjalizacyjnych prowadzone są wykłady i zajęcia kierunkowe, zawierające podstawy teorii i technologii wybranego działu przemysłu chemicznego. Studia kończą się wykonaniem pracy dyplomowej.

Rozwój wszystkich dziedzin nauki zawsze znajdował swe odbicie w treści wykładów prowadzonych na wydziale; tylko nazwy podstawowych przedmiotów nie ulegały zmianom. Te przedmioty to:

  • chemia nieorganiczna; wykładali ją: prof. E. Józefowicz (w latach 1945-72), prof. R. Sołoniewicz (1972-93); od roku 1993 - dr hab. W. Jóźwiak i dr hab. A. Korczyński;
  • chemia organiczna; jej pierwszym wykładowcą był prof. O. Achmatowicz (w latach 1945-54), a w okresie późniejszym najdłużej ją wykładali prof. B. Bochwic (1954-77) i prof. A. Zwierzak (od 1977);
  • chemia fizyczna; od 1945 r. przez 24 lata wykładała ją prof. A. Dorabialska, a w okresie późniejszym jej uczniowie: doc. W. Reimschüssel, doc. Z. Czerwik i prof. J. Mayer;
  • chemia analityczna; początkowo wykładała ją doc. S. Witekowa, a następnie prof. R. Sołoniewicz i prof. A . Cygański;

  • matematyka; przez pięć pierwszych lat wykładał ją prof. E. Otto, a następnie prof. W. Janowski i prof. R. Zawadzki;

  • fizyka; pierwszymi wykładowcami byli: prof. W. Kapuściński i prof. A. Sołtan, w latach następnych wykładali ją: doc. E. Skorko, mgr M. Skorko i prof. M. Kryszewski;

  • technologia chemiczna nieorganiczna i ogólna; pierwszym wykładowcą był prof. E. Berger (do 1952 r.), najdłużej wykładał ją prof. A. Justat (17 lat); w późniejszym okresie wykładali ją: doc. K. Janio i doc. Z. Gorzka;

  • technologia organiczna; do 1958 r. wykładał ją prof. A. Nowakowski, a następnie - do 1967 r. prof. S. Chrzczonowicz; rozwój tej dyscypliny spowodował, iż jej poszczególne działy stały się przedmiotem wykładów specjalistycznych;

  • mechanika techniczna i podstawy maszynoznawstwa; przedmiot ten wykładali m. in.: prof. J. Buchholz, prof. W. Korewa, prof. W. Horwatt, prof. J. Szmelter, prof. J. Jędrzejowski, prof. H. Błasiński;

  • aparatura przemysłu chemicznego; pierwszym wykładowcą był prof. M. Serwiński, a najdłużej, przez 20 lat, wykładał j ą prof. H. Błasiński;

  • podstawy inżynierii chemicznej; pierwszym wykładowcą, który wykładał ją przez przeszło 25 lat, był prof. M. Serwiński; oprócz niego wykładali ją także m.in. prof. Czesław Strumiłło, prof. Cz. Pustelnik i prof. Z. Kembłowski;

  • krystalografia i mineralogia; pierwszym wykładowcą był prof. T. Wojno; następnie - od 1958 roku wykłady z krystalochemii i metod badań strukturalnych prowadził przez wiele lat prof. Zdzisław Gałdecki.

  • wykłady z innych przedmiotów podstawowych, takich jak np. technika cieplna, elektrotechnika, automatyka, ekonomika przemysłu, metody zarządzania prowadzili wykładowcy z innych wydziałów Politechniki.

Studenci Wydziału Chemicznego wykonywali prace dyplomowe zarówno z zakresu dyscyplin technologicznych, jak i podstawowych. W 1950 r. wyodrębniono następujące kierunki specjalistyczne:

  • technologia włókna i farbiarstwa (przeniesiona w 1958 r. na Wydział Włókienniczy),
  • technologia włókien sztucznych (przeniesiona w 1956 r. na Wydział Włókienniczy),
  • technologia kauczuków i mas plastycznych, która od 1951 r. została podzielona na dwie odrębne specjalności: technologię kauczuku i gumy, technologię tworzyw sztucznych,
  • technologia środków leczniczych, która po czasowym zawieszeniu została wznowiona od 1959 roku jako technologia lekkiej syntezy organicznej,
  • technologia barwników,
  • technologia celulozy i papieru,
  • technologia garbarstwa.

Przejściowo istniały również w rym okresie specjalności: inżynieria chemiczna (1952-53), chemia jądrowa (1956-57). Po wprowadzeniu nowego programu studiów w 1965 roku Wydział Chemiczny kształcił studentów w trzech grupach specjalności:

  • podstawowa technologia chemiczna, obejmująca specjalizacje:
    • technologię celulozy i papieru,
    • technologię garbarstwa,
    • technologię kauczuku i gumy,
  • inżynieria chemiczna, kształcąca studentów w specjalizacjach:
    • inżynieria chemiczna,
    • technika jądrowa i radiacyjna,
  • lekka technologia organiczna, dzieląca się na specjalizacje:
    • technologia barwników,
    • technologia lekkiej syntezy organicznej,
    • technologia polimerów.

Istotną zmianą, w porównaniu z poprzednimi okresami, było uruchomienie w 1975 roku specjalności z zakresu chemii i technologii nieorganicznej. Odtąd dydaktyka na wydziale prowadzona jest w trzech specjalnościach:

  • chemia i technologia nieorganiczna, obejmująca specjalizacje:
    • analiza śladowa,
    • inżynieria środowiska,
    • technologia sorbentów i katalizatorów,
    • technika jądrowa i radiacyjna,
  • chemia i technologia organiczna, obejmująca specjalizacje:
    • technologia barwników,
    • technologia lekkiej syntezy organicznej,
    • technika jądrowa i radiacyjna,
  • chemia i technologia polimerów, obejmująca specjalizacje:
    • technologia kauczuku i gumy,
    • technologia skóry,
    • technologia tworzyw sztucznych,
    • technologia celulozy i papieru,
    • technika jądrowa i radiacyjna.

Obecnie na wydziale są prowadzone następujące specjalności i kierunki dyplomowania:

  • technologia chemiczna nieorganiczna:
    • techniczna analiza śladowa,
    • technologia sorbentów i katalizatorów,
    • ochrona środowiska,
  • technologia chemiczna organiczna:
    • chemia i technologia środków leczniczych,
    • chemia i technologia środków ochrony roślin,
    • chemia i technologia barwników,
    • chemia i technologia chemicznych środków pomocniczych,
  • technologia polimerów:
    • technologia kauczuku i gumy,
    • technologia skóry i garbarstwa,
    • technologia tworzyw sztucznych,
    • biomateriały i skóra,
  • technologia celulozy i papieru:
    • technologia celulozy,
    • technologia papieru,
    • technologia przetwórstwa papierniczego,
  • techniki fizykochemiczne i komputerowe.

Obsada kierownictw specjalności i wykładów przedstawiała się następująco:

Specjalność „technologia włókna i farbiarstwa" prowadził do 1958 r., tj. do przeniesienia jej na Wydział Włókienniczy, prof. E. Trepka. Specjalność „technologia włókien sztucznych" pozostawała pod opieką prof. A. Boryńca - aż do jej przeniesienia na Wydział Włókienniczy w 1956 r. Specjalność „technologia kauczuków i mas plastycznych" prowadził prof. S. Kiełbasiński. W 1951 roku została ona rozdzielona na dwie wspomniane wcześniej specjalizacje, w których kształceni są studenci Wydziału Chemicznego do chwili obecnej. Specjalizacją „technologia kauczuku i gumy" kierował początkowo prof. S. Kiełbasiński, a od roku 1955 - prof. J. Ruciński, następnie prof. L. Ślusarski.

Specjalnością „masy plastyczne" kierował początkowo prof. A. Nowakowski, który prowadził na niej wykłady wspólnie z prof. S. Chrzczonowiczem. Specjalność ta uzyskała później bardziej aktualną nazwę „technologia tworzyw sztucznych", a wykłady na niej prowadzili: prof. S. Chrzczonowicz (technologia tworzyw sztucznych, chemia polimerów, przetwórstwo tworzyw sztucznych) oraz prof. Z. Lasocki (podstawy reologii, kinetyka i kataliza). Od 1968 roku specjalnością kierował prof. Z. Lasocki. Specjalizacja ta nosiła przejściowo nazwę „technologia polimerów"; później weszła w skład specjalności „chemia i technologia polimerów", a zajęcia na niej prowadzili m. in. prof. Z. Lasocki i prof. M. Włodarczyk. Na studiach zaocznych istnieje też specjalizacja „technologia tworzyw sztucznych". Specjalizacja „technologia skóry" nosiła w latach poprzednich nazwę „technologia garbarstwa". Istnieje ona na wydziale od 1958 roku, a kierowali nią prof. K. Studniarski i doc. Cz. Krawiecki.

Specjalność „technologia celulozy i papieru" zorganizował w 1952 r. prof. E. Szwarcsztajn, który wykładał na niej do 1979 roku technologię celulozy i papieru oraz płyt pilśniowych. W ramach tej specjalizacji przez wiele lat wykłady z chemii drewna, technologii mas włóknistych i wybranych działów technologii celulozy i papieru prowadził prof. W. Surewicz. Dla wszystkich studentów specjalności „chemia i technologia polimerów" wykłady prowadzili m. in.: prof. Z. Lasocki i doc. L. Ślusarski (chemia i technologia polimerów), prof. M. Kryszewski (fizyka i reologia polimerów), doc. M. Włodarczyk (chemia monomerów), doc. W. Pękała (chemia radiacyjna polimerów) i dr hab. B. Młotkowska (metody fizyczne badań w chemii organicznej). Specjalizacja „technologia lekkiej syntezy organicznej" stanowi kontynuację i rozszerzenie prowadzonej uprzednio specjalizacji o nazwie „technologia środków leczniczych". Wykłady na tej specjalizacji prowadzili: prof. J. Michalski i prof. A. Ratajczak (metody syntezy chemii organicznej), prof. B. Bochwic i doc. S. Musierowicz (technologia środków ochrony roślin, stereochemia i metody fizyczne badania związków organicznych), prof. S. Chrzczonowicz (technologia lekkiej syntezy organicznej), prof. Z. Lasocki i prof. Z. Gałdecki (krystalochemia i struktura polimerów), prof. M. Leplawy (technologia i toksykologia środków leczniczych). Później wykłady na tej specjalizacji prowadzili: chemia i technologia pestycydów -prof. B. Bochwic, prof. A. Markowska; chemia i technologia leków - prof. M. Leplawy; techniki izotopowe - prof. W. Reimschüssel; stereochemia - prof. R. Bodalski; metody spektroskopowe w chemii organicznej - doc. A. Wróblewski; chemia związków naturalnych - dr hab. A. Frankowski; chemia bioorganiczna - dr hab. A. Małkiewicz.

Specjalnością „technologia barwników" kierował do 1968 r. prof. W. Wojtkiewicz, który prowadził wykłady z technologii półproduktów i barwników. Technologię farbiarstwa wykładał początkowo prof. E. Trepka, a następnie prof. J. Meissner. Od 1968 r. specjalizacją kierował prof. J. Kraska, który wykładał na studiach dziennych wspólnie z prof. J. Szadowskim i doc. Z. Jankowskim - chemię i technologię barwników, na studiach zaocznych - doc. W. Czajkowski. Specjalnością „inżynieria chemiczna" kierował prof. M. Serwiński, który prowadził wykłady z wybranych działów inżynierii chemicznej. Prof. H. Błasiński prowadził wykłady z wybranych działów ruchu płynu i ciepła, prof. Cz. Pustelnik wykładał termodynamikę chemiczną i problemy modelowania procesów inżynierii chemicznej. Wykłady specjalizacyjne prowadzili również prof. Z. Kembłowski i doc. H. Michalski. Specjalizacja ta jest prowadzona obecnie dla studentów Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska. W Instytucie Techniki Radiacyjnej była prowadzona specjalność „technika radiowa i radiacyjna", realizowana w ramach wszystkich trzech kierunków: „chemii i technologii nieorganicznej", „chemii i technologii organicznej" i „chemii i technologii polimerów". Wykłady specjalizacyjne prowadzili: prof. J. Kroh (chemia radiacyjna), doc. H. Bem (radiochemia i radiometria), prof. H. Sugier i doc. Z, Czerwik (techniki pomiarowe w chemii radiacyjnej), prof. W. Reimschüssel (techniki izotopowe). Obecnie instytut prowadzi specjalność „techniki fizykochemiczne i komputerowe". Jej program rozszerzono o nowe przedmioty: chemię kwantową (prof. PŁ P. Paneth), techniki komputerowe ze szczególnym uwzględnieniem symulacji komputerowej w chemii i technologii chemicznej (prof. W. Bartczak), fizykochemię roztworów (prof. PŁ E. Hawlicka), fotochemię (prof. J. Gębicki), metody spektroskopowe identyfikacji produktów pośrednich reakcji chemicznych (prof. A. Płonka, prof. J. Gębicki), techniki laserowe (prof. PŁ H. Abramczyk, dr M. Wolszczak) i inne.

Specjalność „chemia i technologia nieorganiczna" jest prowadzona na wydziale od 1975 roku. Specjalizacją „analiza śladowa" kierował prof. A. Cygański, który wykładał analizę techniczną oraz metody rozdzielania i zagęszczania. Prof. T. Paryjczak wykładał kinetykę techniczną i katalizę dla wszystkich studentów specjalności, a na kierowanej przez niego specjalizacji „technologia sorbentów i katalizatorów" - fizykochemię powierzchni i metody badania sorbentów i katalizatorów. Dr A. Lewicki wykładał technologię sorbentów i katalizatorów. Na specjalizacji „inżynieria środowiska" wykłady prowadzili doc. Z. Gorzka (ochrona urządzeń wodnych, chemia i technologia nieorganiczna) i doc. K. Janio (projektowanie urządzeń wodnych). Dla specjalności tej prowadzone były ponadto wykłady: z chemii i struktury ciała stałego (prof. M. Bukowska-Strzyżewska i prof. Z. Gałdecki), z metod instrumentalnych w chemii analitycznej (prof. A. Cygański) i z technik izotopowych (prof. W. Reimschüssel). Poza zajęciami na własnym wydziale - pracownicy Wydziału Chemicznego prowadzili zajęcia na wydziałach: Chemii Spożywczej, Mechanicznym, Włókienniczym, Budownictwa i Architektury, a także w Filii Politechniki Łódzkiej w Bielsku-Białej i w punktach konsultacyjnych w Płocku i w Piotrkowie Trybunalskim.

Od roku akademickiego 1993/94 prowadzone są też na Wydziale Chemicznym studia dzienne typu college, którymi kieruje prof. J. Karolak-Wojciechowska. Ponadto na wydziale istnieje studium doktoranckie kształcące pracowników dla różnych gałęzi przemysłu chemicznego.

Aby usprawnić działalność dydaktyczną w poszczególnych instytutach niezależnie od istniejących tam zespołów naukowych powołane zostały zespoły dydaktyczne.

W INSTYTUCIE CHEMII OGÓLNEJ i EKOLOGICZNEJ działa pięć zespołów dydaktycznych:

  • Zespół Chemii Nieorganicznej, który prowadzi zajęcia z chemii nieorganicznej oraz zajęcia z chemii ogólnej na Wydziale Mechanicznym;
  • Zespół Chemii Analitycznej, który prowadzi zajęcia z analizy ilościowej i analizy instrumentalnej oraz zajęcia na specjalizacji analiza śladowa;
  • Zespół Chemii Ogólnej, Katalizy i Adsorpcji, który prowadzi zajęcia z chemii nieorganicznej na Wydziale Chemicznym, zajęcia z chemii na innych wydziałach oraz niektóre zajęcia z analizy instrumentalnej i na specjalizacji technologia sorbentów i katalizatorów;
  • Zespół Technologii Chemicznej i Ochrony Środowiska, który prowadzi zajęcia z technologii chemicznej, technologii wody i ścieków oraz na specjalizacji inżynieria środowiska;
  • Zespół Chemii i Struktury Ciała Stałego, który prowadzi zajęcia z krystalografii i metod badania struktury oraz na specjalności chemia i technologia nieorganiczna.

W INSTYTUCIE CHEMII ORGANICZNEJ utworzono trzy zespoły dydaktyczne:

  • Zespół Podstaw Chemii Organicznej, który prowadzi dydaktykę podstawową z tej dziedziny;
  • Zespół Metod Badawczych i Podstaw Spektroskopii w Chemii Organicznej, który prowadzi dydaktykę struktury i dynamiki związków organicznych oraz metod analizy spektroskopowej;
  • Zespół Technologii Lekkiej Syntezy Organicznej, który prowadzi zajęcia specjalistyczne z technologii leków, środków ochrony roślin i podstawowych procesów syntezy organicznej.

W MIĘDZYRESORTOWYM INSTYTUCIE TECHNIKI RADIACYJNEJ działają trzy zespoły dydaktyczne:

  • Zespół Chemii Fizycznej, który prowadzi zajęcia dydaktyczne z szeroko pojętej chemii fizycznej i dziedzin pokrewnych;
  • Zespół Chemii Teoretycznej, który prowadzi zajęcia z chemii kwantowej i chemii obliczeniowej;
  • Zespół Informatyki, który prowadzi zajęcia z podstaw informatyki i elektronicznych technik obliczeniowych oraz zastosowań tych technik w chemii do symulacji procesów fizykochemicznych.

Również w INSTYTUCIE POLIMERÓW proces dydaktyczny realizują trzy zespoły:

  • Zespół Technologii Kauczuków i Gumy,
  • Zespół Technologii Tworzyw Sztucznych,
  • Zespół Technologii Skóry.

Zespoły te prowadzą zajęcia specjalizacyjne w ramach specjalności technologia polimerów.

INSTYTUT BARWNIKÓW prowadzi specjalizację technologia barwników, wchodzącą w skład specjalności technologia organiczna.

Dyplomanci dwóch specjalizacji - technologia celulozy i papieru oraz inżynieria chemiczna - wykonywali prace dyplomowe w dawnych jednostkach wydziałowych, stanowiących obecnie samodzielne placówki: w międzywydziałowym Instytucie Papiernictwa i Maszyn Papierniczych oraz na Wydziale Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska.

Praca naukowa prowadzona w okresie powojennym w bardzo trudnych warunkach stopniowo ulegała intensyfikacji w miarę uzyskiwania przez katedry własnych pomieszczeń i wzbogacania ich wyposażenia. Kierunki badań podejmowane przez poszczególne katedry we wczesnym okresie ich istnienia ukształtowały się w powiązaniu z zainteresowaniami ich kierowników i problematyką naukową, którą uprzednio się zajmowali. Na specyfikę badawczą katedr zaczęły wywierać wpływ związki z praktyką gospodarczą, a w szczególności problemy rozwijającego się w kraju przemysłu chemicznego, charakterystycznego dla Łodzi i regionu - przemysłu włókienniczego oraz innych branż przemysłu lekkiego, takich jak np. garbarstwo i papiernictwo. O takim rozwoju zadecydował techniczny profil wydziału i technologiczny charakter większości jego katedr. Równocześnie kontakty z nauką światową przyczyniły się do podejmowania badań podstawowych w nowoczesnych dziedzinach chemii, których intensywny rozwój nastąpił w okresie po drugiej wojnie światowej, np. chemia, fizyka polimerów, chemia radiacyjna, chemia związków heteroorganicznych, a w szczególności fosforoorganicznych, rentgenografia i krystalochemia, adsorpcja i kataliza. Na uwagę zasługuje fakt powstania na wydziale szeregu szkół naukowych, których osiągnięcia mają duże znaczenie i stanowią istotny wkład do nauki światowej. Zaangażowanie jednostek wydziału w działalność naukową prowadzoną w powiązaniu z zakładami przemysłowymi na podstawie umów zaowocowało wieloma technologiami wdrażanymi do praktyki przemysłowej.

Strona dziala - zabbix